НЛО. Польша

Miejsce: Chotków, lubuskie
Data i godzina: lato 1992-1996

„Możliwe, że były wtedy wakacje, co roku spędzałam je u moich, nieżyjących już, dziadków. Pora dnia - po południu, bardziej pod wieczór, ale było jeszcze jasno. Siedzieliśmy sobie w gronie młodzieży: ja, mój brat Paweł (5 lat młodszy), mój ówczesny chłopak Adam S., Marcin C., Piotrek K., Ania S. (siostra Adama). Tych osób jestem pewna, być może był tam jeszcze ktoś więcej, mieliśmy sporą ‘paczkę’ znajomych. Świadkami zdarzenia byli także moi dziadkowie i cała wieś.
A więc siedzimy, rozmawiamy, śmiejemy się i nagle w powietrzu następuje jakby taka cisza. Jakby zamarł świat. I zaczyna się błyskać. Najpierw byliśmy przekonani, ze zwyczajnie idzie burza, jak to latem. Ale błyska się i nic się nie dzieje. Nadal cisza. Żadnych grzmotów. Deszcz nie pada. Wyszliśmy z podwórka, bo zdawało się nam, że błyski dochodzą z jednej tylko strony. Zaczęło błyskać regularnie, przy czym były to bardzo mocne, pulsujące rozbłyski. Ale nie na niebie, raczej tak nad domem sąsiadki, kilkaset metrów od nas (ale w powietrzu). Kiedy błyskało, to wyglądało tak, jakby słońce zeszło z nieba. Ogromna kula, pulsująca cichym blaskiem. Szczerze mówiąc, wszyscy się wystraszyliśmy, moi dziadkowie też to widzieli i babcia zaczęła wołać mnie i brata, aby wracać do naszego obejścia. Bałam się, ale nie zdawałam sobie sprawy, ze apogeum mojego strachu jeszcze nie nadeszło. Od sąsiadów, gdzie przebywaliśmy, do naszego obejścia jest jakieś 200 m, więc dość szybko znaleźliśmy się na naszym podwórku.
Obejście moich dziadków było dość spore, dojazd do niego prowadził po takiej drodze z kocich łbów długości ok. 300 m. Po jednej stronie była duża łąka, po drugiej sad. Rozbłyski były w stronę sadu, ku miejscowości Jelenin. Dziadek był zainteresowany tymi rozbłyskami, więc ośmielona jego odwagą poszłam z nim tą drogą. Ale szybko wróciliśmy. Niebo zaczęło się robić krwistoczerwone. Nigdy takiego nie widziałam przedtem i nigdy potem. Dopiero w tym roku przeglądając internet znalazłam podobnie wyglądające niebo, ale to było gdzieś w tropikach. I cały czas błyskało nad domem sąsiadki, pani T. Wróciliśmy do domu. Wtedy to mój strach - strach na widok nieba skąpanego we krwi - osiągnął szczyt. Za nic nie chciałam spać sama, chociaż byłam już nastolatką. babcia mnie poparła - też się bała. W rezultacie ja spałam z babcią, mój brat z dziadkiem.
Na drugi dzień we wsi wrzało. Każdy, kto tylko kogoś spotkał, opowiadał o tym zdarzeniu. Pani T., nad której domem były najgorsze rozbłyski, powiedziała, że ze strachu zamknęła się w spiżarce i przesiedziała tam kilka godzin. W gazecie były duże artykuły z tytułem 'UFO nad Ziemią Lubuską' (Gazeta Lubuska, niestety, nie zachowałam egzemplarza gazety, nie dotarłam również do archiwum - w internecie nie ma aż tak długiego archiwum, trzeba by jechać do Zielonej Góry chyba). W każdym razie wydarzenie było szeroko komentowane i niektórzy starsi świadkowie jeszcze żyją, a młodsi - tak jak ja - żyją wszyscy."

Typ: NL
Komentarz: - - -
Źródło: INFRA